قیمت‌گذاری مناسب ضامن افزایش تولید محصولات پروتئینی
ایجاد ساز و کار مشخص در قیمت‌گذاری گوشت تضمینی برای دامداران و افزایش تولید گوشت در راستای خودکفایی در این محصول استراتژیک است.
محسن دانش‌مسگران - کارشناس علوم دامی - در گفت‌وگو با خبرنگار کشاورزی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) اظهار کرد: باید ساز و کارهای مشخصی در تولید نهاده‌های مورد نیاز صنعت دامداری به وجود آوریم و از یک سیستم قیمت‌گذاری ایمن و متناسب برای خرید شیر و گوشت استفاده کنیم.
وی افزود: سیستم ایمن یعنی این‌که دامدار بداند برای تولید محصولی که شش تا 12 ماه آینده قرار است در بازار عرضه کند چقدر باید هزینه کند و بابت این هزینه‌کرد چه میزان سود خواهد داشت.
دانش‌مسگران با ذکر مثالی در این زمینه گفت: دانه ذرت در سه ماه گذشته حدود 80 درصد افزایش قیمت داشته اما قیمت گوشت و به ویژه شیر چندان تحت تاثیر قرار نگرفت. هم‌چنین قیمت یونجه طی چهار ماه گذشته تقریبا 70 درصد افزایش یافت در صورتی که قیمت شیر و گوشت تغییری نکرد و حتی گوشت با افت قیمت هم مواجه شد.
این کارشناس ادامه داد: چه امنیتی در این شرایط برای تولیدکننده وجود دارد؟ امنیت به لحاظ سرمایه‌گذاری باید متضمن این باشد که تولیدکننده بداند در مقابل هر واحدی که سرمایه‌گذاری می‌کند چه میزان سود در عرصه رقابت سالم خواهد داشت.
این استاد دانشگاه فردوسی مشهد اظهار کرد: بر اساس میزان مصرف ایده‌آل پروتئین حیوانی در جوامع انسانی هیچ‌گاه نمی‌توانیم این میزان پروتئین را در قالب انواع گوشت‌های سفید و قرمز، شیر و تخم‌مرغ در کشور تامین کنیم.
دانش مسگران ادامه داد: دستیابی به چنین هدفی نیازمند پتانسیل دامی به لحاظ ریخت‌شناسی از نظر واحدهای دامپروری، سازمان‌های دامپروری، پشتیبانی، بازار و بسیاری مسائل دیگر است. هم‌چنین به لحاظ ظرفیت ژنتیکی دامی نمی‌توانیم نیازهای کشور را به طور کامل برطرف کنیم.
به گفته وی در صنعت طیور از نظر تولید گوشت و تخم‌مرغ کاملا از نظر ژنتیکی و حمایتی به‌ویژه خوراک دام، وابسته به منابع وارداتی هستیم.
این کارشناس علوم دامی با بیان این‌که اگر ادعا کنیم می‌توانیم در کشور به اندازه نیاز جوامع انسانی، پروتئین حیوانی کاملا با ساز و کارهای داخلی تولید کنیم، امکان‌پذیر نیست، افزود: برای تولید شیر باید برای توسعه گاوداری‌های صنعتی و مدرن در جهت بالا بردن بازدهی تولید تلاش کنیم.
دانش مسگران گفت: در این مسیر لازم است بتوانیم ظرفیت ژنتیکی حیوانی، سیستم‌های پرورش، سیستم‌های مدیریتی و سیستم‌های حمایتی را به منظور تولید بهینه هم‌سو کنیم.
